منم زیبا
که زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود
تو غیر از من چه میجویی؟
تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟
تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم
تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن
که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم
طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت
که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که
وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد
تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم
که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت
وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم
مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تو را از درگهم راندم؟
که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟!
آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را
این منم پروردگار مهربانت
خالقت
اینک صدایم کن مرا.

با قطره ی اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟
بگو جز من کس دیگر نمیفهمد
به نجوایی صدایم کن.

بدان آغوش من باز است
قسم بر عاشقان پاک با ایمان
قسم بر اسبهای خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من
تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید
ترا در بیکران دنیای تنهایان،
رهایت من نخواهم کرد

اشعار

اشعار

گلچين شعر

گلچين شعر

وه چه شوم و وحشتناک زرد در خزان مردن.....

سرو بودن و آخر در تنور نان مردن

ترس من نه از مرگ است ، می هراسم از ماندن

شادی گم شده

شعر ی زیبا

شعری از کودک افریقایی :

وقتی به دنیا می آیم سیاهم

وقتی بزرگ میشم سیاهم

وقتی می رم زیر آفتاب سیاهم

وقتی می میرم ،هنوز سیاهم.....

و تو آدم سفید

وقتی به دنیا می آیی صورتی ای

وقتی بزرگ میشی سفیدی

وقتی می ری زیر آفتاب قرمزی

وقتی سردت میشه آبیی

وقتی می ترسی زردی

وقتی مریض میشی سبزی

وقتی می میری خاکستریی

تو به من میگی رنگین پوست

یک سوژه بی شک دست عکاس جوان داد

هی عکس پشت عکس دست عابران داد 

عکس کودک آواره از: مشرق نیوز

انگار سرمایی مضاعف بر خزان داد

وقتی که اشکش لحظه ای او را امان داد

افسانه ای مبهم به خورد این و آن داد

این صحنه را اخبار یک لحظه نشان داد

این واقعیت شهر را یکجا تکان داد

گاهی تلنگر یا تکانی می توان داد

شعر از: پوریا بیگی

گلچين حكايت ها

بهترين شمشير زن

جنگجويي از استادش پرسيد: «بهترين شمشيرزن كيست؟»
استادش پاسخ داد: «به دشت كنار صومعه برو. سنگي آنجاست. به آن سنگ توهين كن.»
شاگرد گفت: «اما چرا بايد اين كار را بكنم؟ سنگ پاسخ نمي دهد.»
استاد گفت: «خوب با شمشيرت به آن حمله كن.»
شاگرد پاسخ داد: «اين كار را هم نمي كنم. شمشيرم مي شكند و اگر با دست هايم به آن حمله كنم، انگشتانم زخمي مي شوند و هيچ اثري روي سنگ نمي گذارد. من اين را نپرسيدم. پرسيدم بهترين شمشيرزن كيست؟»
استاد پاسخ داد: «بهترين شمشيرزن، به آن سنگ مي ماند، بي آن كه شمشيرش را از غلاف بيرون بكشد، نشان مي دهد كه هيچ كس نمي تواند بر او غلبه كند.»

انسان خوشبخت:

[از خواب ها پرید، از گریه ی شدید
اما کسی نبود... اما کسی ندید...]

از خواب می پرم، از گریه ی زیاد
از یک پرنده که خود را به باد داد

از خواب می پری از لمس دست هاش
و گریه می کنی زیر ِ پتو یواش

از خواب می پرم می ترسم از خودم
دیوانه بودم و دیوانه تر شدم

از خواب می پری سرشار خواهشی
سردرد داری و سیگار می کشی

از خواب می پرم از بغض و بالشم
که تیر خورده ام که تیر می کشم

از خواب می پری انگشت هاش در...
گنجشک پر... کلاغ پر... پر... پرنده پر...

از خواب می پرم خوابی که درهم است
آغوش تو کجاست؟! بدجور سردم است

از خواب می پری از داغی پتو
بالا می آوری... زل می زنی به او...

از خواب می پرم تنهاتر از زمین
با چند خاطره، با چند نقطه چین

از خواب می پری شب های ساکت ِ
مجبور ِ عاشقی! محکوم ِ رابطه!

از خواب می پرم از تو نفس، نفس...
قبل از تو هیچ وقت... بعد از تو هیچ کس...

از خواب می پری از عشق و اعتماد!
از قرص کم شده، از گریه ی زیاد

از خواب می پرم... رؤیای ناتمام!
از بوی وحشی ات لای لباس هام

از خواب می پری با جیر جیر تخت
از گرمی تنش... سخت است... سخت... سخت...

 [از خواب ها پرید در تخت دیگری
از خواب می پرم... از خواب می پری...

چیزی ست در دلت، دردی ست در سرم
از خواب می پری... از خواب می پرم...]

قسمت این بود که من با تو معاصر باشم
تا در این قصه ی پر حادثه حاضر باشم

حکم پیشانی ام این بود که تو گم شوی و
من به دنبال تو یک عمر مسافر باشم

تو پری باشی و تا آنسوی دریا بروی
من به سودای تو یک مرغ مهاجر باشم

قسمت این بود ، چرا از تو شکایت بکنم ؟!
یا در این قصه به دنبال مقصر باشم ؟

شاید اینگونه خدا خواست مرا زجر دهد
تا برازنده ی اسم خوش شاعر باشم

شاید ابلیس تو را شیطنت آموخت که من
در پس پرده ی ایمان به تو کافر باشم

دردم این است که باید پس از این قسمتها
سالها منتظر قسمت آخر باشم !!